Περί "εξορθολογισμού" του συνταξιοδοτικού και η σχέση του με την ανάπτυξη.
Του Αλέξανδρου Αθανασίου
Είπε χθες ο Τόμας Βίζερ, ο επικεφαλής του Euro Working Group, στο Eurogroup στη Λεττονία, πως δεν είναι απαραίτητο η ελληνική κυβέρνηση να μειώσει σαρωτικά όλες τις συντάξεις, όπως είχαν επιλέξει να κάνουν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά να "πειράξει" τις πολύ μεγάλες συντάξεις που εξακολουθούν να υπάρχουν (σκανδαλωδώς) στη χώρα μας και ότι αυτό είναι θέμα επιλογής της ίδιας της κυβέρνησης.
Αυτό είναι ο "εξορθολογισμός". Γιατί αλλιώς στο τέλος, θα καταντήσει να υπάρχει μόνο οι ελίτ των συνταξιούχων των "ευγενών ταμείων" που τυγχάνουν της προστασίας, παραδόξως (!!!) όλων των Ελλ κυβερνήσεων και όλοι οι υπόλοιποι, είτε δούλεψαν 45 χρόνια, είτε μόνο 15 θα έχουν την ίδια πενιχρή σύνταξη. Αυτό δεν είναι δίκαιο και για αυτό φταίνε Μόνο οι Ελλ κυβερνήσεις που το επέλεξαν. Τι δεν καταλαβαίνετε; Προστάτευαν και προςτατεύουν τα "δικά τους παιδιά"!
Για του εξορθολογισμό του συνταξιοδοτικού δεν απαιτείται σαρωτική περικοπή των συντάξεων, ώστε όλοι, οι μη προνομιούχοι, να παίρνουν στο τέλος μιά , την ίδια περίπου όλοι, σύνταξη. Πρέπει να εξεταστούν όλες οι συντάξεις πάνω από τα δύο χιλίαρικα για παράδειγμα (θα τρομάξετε πόσες είναι) και να γίνει σε αυτές ο εξορθολογισμός!
Για να υπάρξει ανάπτυξη, πρέπει να μπορούν να ξοδέψουν οι πολλοί. Όταν λίγοι παίρνουν πολλά, αυτά δεν ξοδεύονται. Πρέπει πολλοί να παίρνουν λογικά. Αυτά διοχετεύονται στην αγορά σίγουρα και προκαλούν ανάπτυξη. Δε θέλει σοφία . Θέληση και καλή πρόθεση θέλει και όχι κουτοπονηριά του στυλ "το παλεύουμε να μην πειραχθούν οι συντάξεις, όπως θέλουν οι κακοί δανειστές"! Και το ΔΝΤ το ξεκαθάρισε: "εξορθολογίστε τα ακριβά ταμεία"! Φθάνει πια με το ΙΚΑ και το ΤΕΒΕ. Οι ασφαλισμένοι σε αυτά έχουν καταβάλει τις περισσότερες εισφορές και παίρνουν πια ψίχουλα!
ΕΞΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ δεν σημαίνει σάρωμα των συντάξεων (που και αυτό δεν ήταν σάρωμα- γιατί κάτω από τα 800 ευρώ δεν μειώθηκαν- αλλά πάταξη των μεσαίων στρωμάτων, δηλαδή ότι πιο αντιαναπτυξιακό)!
Η Ανάπτυξη δεν είναι κάτι "μαγικό". Είναι μια "προσθετική" διεργασία και διαδικασία. Δεν γίνεται με ευχολόγια. Προκαλείται λιθαράκι-λιθαράκι με μικρές λογικές αποφάσεις και κινήσεις. Στη βάση της έχει την Αρχή να μπορεί να διακινηθεί όσο γίνεται περισσότερο χρήμα. Να ξοδευτεί, να ανακυκλωθεί, να ξαναξοδευτεί. Να λειτουργήσει ο Θετικός Πολλαπλασιαστής στον οποίο αναφέρθηκε ο Τζων Μέιναρντ Κέινς στη "Γενική Θεωρία της Απασχόλησης, του Χρήματος και του Τόκου", που τον υπολόγισε περίπου στο 6 για αυτήν την κατάσταση. Δηλαδή για κάθε ευρώ που διασώζεται και διοχετέυεται προς κατανάλωση, έξι ευρώ διακινούνται τελικά. Όταν ένας, κάποιος, παίρνει πολλά, αυτός τα περισσότερα τα διοχετεύει προς "αποταμίευση στο εξωτερικό"! Το είδαμε και το βλέπουμε. Ότι πιο αντιαναπτυξιακό.
Πρώτο βήμα για την ανάπτυξη επομένως, είναι όντως ο Εξορθολογισμός των μεγεθών των κεφαλαίων που διοχετεύονται στην κατανάλωση και όχι η αποταμίευση ή ο θησαυρισμός!
Η Ανάπτυξη δεν θα έρθει όσο κάποιοι προστατεύουν τα συντεχνιακά ρουσφετολογικά δικαιώματα των "ημετέρων", όσο κάποιοι κρατούν πεισματικά κλειστά τα επαγγέλματα, όσο κάποιοι εξακολουθούν να βολεύουν τα δικά τους παιδιά. Κοιτάξετε γύρω σας. Ανοίξτε επιτέλους τα μάτια σας. Σκεφτείτε λογικά!
Ανάπτυξη δεν θα έρθει όσο κάποιοι χρησιμοποιούν το κράτος, τις δομές και τις εξουσίες, ως λάφυρο, ως φέουδο, για την εκπλήρωση προσωπικών, φιλικών ή μικροκομματικών σκοπιμοτήτων.
Για να κατανοήσουμε και να μπορέσουμε να δομήσουμε την έννοια και τον τρόπο της ανάπτυξης, είναι αναγκαίο να αποδομήσουμε την έννοια της ύφεσης. Να δούμε τι έναι και πως προκαλείται. Πως φθάσαμε εδώ που φθάσαμε.
Για να το θέσω απλά, πρώτος και καθοριστικός παράγοντας της ύφεσης είναι ο Αρνητικός Πολλαπλασιαστής ( και πάλι όρος του Τζων Μέιναρντ Κέινς από τη "Γενική Θεωρία"). Για κάθε ευρώ που σταματά να ξοδεύεται, περίπου 6 ευρώ "αποσύρονται" από την "κυκλοφορία" και απομειώνετσι αντίστοιχα η οικονομία, άρα προκαλείται "ύφεση 6 ευρώ" για το ένα αυτό ευρώ που κόβεται για παράδειγμα από κάποιο μισθό ή κάποια σύνταξη!
Οι υπόλοιποι (δευτετογενείς) αλλά ουσιαστικοί λόγοι της ύφεσης, είναι όλοι αυτοί που προκαλούν την απόσυρση αυτού του ενός ευρώ και καλούμαστε να τους εντοπίσουμε.
Ένα δεύτερο θέμα που πρέπει να λάβουμε υπόψη μας στην έρευνα του μοντέλου μας, είναι η αρχή ότι η οικονομία κακώς μετριέται με απόλυτα μεγέθη. Εντός του κλειστού συστήματος, όπως είναι αυτό μιας χώρας, πχ η Ελλάδα, η οικονομία που ενδιαφέρει τη βιώσιμη ανάπτυξή της, ως αποτέλεσμα, είναι ο λόγος- το κλάσμα- της αγοραστικής δύναμης, δηλαδή των διαθεσίμων προς κατανάλωση κεφαλαίων προς το κόστος της κατανάλωσης. Αυτό που είπαν κάποιοι, βλέπε ΥΠΟΙΚ Γερμανίας, σαν εξυπναδούλα (γιατί δεν μπορώ να διανοηθώ ότι δεν το ξέρουν) ότι "γιατί στην Ελλάδα να υπάρχουν μισθοί και συντάξεις μεγαλύτερες από άλλες χώρες της ευρωζώνης " είναι κουτό ή καλύτερα κουτοπόνηρο. Διότι στην Ελλάδα είναι και το κόστος διαβίωσης αντίστοιχα ή και περισσότερο μεγαλύτερο από ότι στις χώρες αυτές. Ο λόγος μετράει και όχι μόνο ο αριθμητής ή ο παρονομαστής. Λόγους, δηλαδή κλάσματα, πρέπει να συγκρίνουμε. Όσο πειράζεται ο ένας από τους χώρους του κλάσματος, τόσο δημιουργείται ροπή προς ύφεση ή προς ανάπτυξη ως επακόλουθο της ικανότητας προς κατανάλωση. Αυτό μας ενδιαφέρει: το ποσοστό της δυνατότητας προς κατανάλωση. Θέλετε να μειώσετε το ύψος των προς κατανάλωση κεφαλαίων (για σωστούς πιθανόν λόγους που δεν θα κατονομάσω τώρα); Έπρεπε να εξασφαλίσετε αντίστοιχη ή ίσως και μεγαλύτερη μείωση των δεικτών κόστους διαβίωσης, όχι να ακριβύνετε το ρεύμα ή να αυξήσετε τους φόρους κλπ. Τότε ναι, θα μπορούσατε να κόψετε μισθούς για χάρη της ανταγωνιστικότητας χωρίς να προκληθεί ύφεση, ενώ το κέρδος από την δυνάμωση της θέσης μας για ανταγωνισμό ία έφερνε και ανάπτυξη. Να ένας δεύτερος λόγος ανάπτυξης, αλλά έτσι και όχι όπως οι μαθητευόμενοι μάγοι πονηρά έχουν μέχρι σήμερα πράξει κάνοντας τους πλούσιους πιο πλούσιους και φτωχαίνοντας τη μεσαία τάξη, την ατμομηχανή της οικονομίας!
Read more ...
Του Αλέξανδρου Αθανασίου
Είπε χθες ο Τόμας Βίζερ, ο επικεφαλής του Euro Working Group, στο Eurogroup στη Λεττονία, πως δεν είναι απαραίτητο η ελληνική κυβέρνηση να μειώσει σαρωτικά όλες τις συντάξεις, όπως είχαν επιλέξει να κάνουν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά να "πειράξει" τις πολύ μεγάλες συντάξεις που εξακολουθούν να υπάρχουν (σκανδαλωδώς) στη χώρα μας και ότι αυτό είναι θέμα επιλογής της ίδιας της κυβέρνησης.
Αυτό είναι ο "εξορθολογισμός". Γιατί αλλιώς στο τέλος, θα καταντήσει να υπάρχει μόνο οι ελίτ των συνταξιούχων των "ευγενών ταμείων" που τυγχάνουν της προστασίας, παραδόξως (!!!) όλων των Ελλ κυβερνήσεων και όλοι οι υπόλοιποι, είτε δούλεψαν 45 χρόνια, είτε μόνο 15 θα έχουν την ίδια πενιχρή σύνταξη. Αυτό δεν είναι δίκαιο και για αυτό φταίνε Μόνο οι Ελλ κυβερνήσεις που το επέλεξαν. Τι δεν καταλαβαίνετε; Προστάτευαν και προςτατεύουν τα "δικά τους παιδιά"!
Για του εξορθολογισμό του συνταξιοδοτικού δεν απαιτείται σαρωτική περικοπή των συντάξεων, ώστε όλοι, οι μη προνομιούχοι, να παίρνουν στο τέλος μιά , την ίδια περίπου όλοι, σύνταξη. Πρέπει να εξεταστούν όλες οι συντάξεις πάνω από τα δύο χιλίαρικα για παράδειγμα (θα τρομάξετε πόσες είναι) και να γίνει σε αυτές ο εξορθολογισμός!
Για να υπάρξει ανάπτυξη, πρέπει να μπορούν να ξοδέψουν οι πολλοί. Όταν λίγοι παίρνουν πολλά, αυτά δεν ξοδεύονται. Πρέπει πολλοί να παίρνουν λογικά. Αυτά διοχετεύονται στην αγορά σίγουρα και προκαλούν ανάπτυξη. Δε θέλει σοφία . Θέληση και καλή πρόθεση θέλει και όχι κουτοπονηριά του στυλ "το παλεύουμε να μην πειραχθούν οι συντάξεις, όπως θέλουν οι κακοί δανειστές"! Και το ΔΝΤ το ξεκαθάρισε: "εξορθολογίστε τα ακριβά ταμεία"! Φθάνει πια με το ΙΚΑ και το ΤΕΒΕ. Οι ασφαλισμένοι σε αυτά έχουν καταβάλει τις περισσότερες εισφορές και παίρνουν πια ψίχουλα!
ΕΞΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ δεν σημαίνει σάρωμα των συντάξεων (που και αυτό δεν ήταν σάρωμα- γιατί κάτω από τα 800 ευρώ δεν μειώθηκαν- αλλά πάταξη των μεσαίων στρωμάτων, δηλαδή ότι πιο αντιαναπτυξιακό)!
Η Ανάπτυξη δεν είναι κάτι "μαγικό". Είναι μια "προσθετική" διεργασία και διαδικασία. Δεν γίνεται με ευχολόγια. Προκαλείται λιθαράκι-λιθαράκι με μικρές λογικές αποφάσεις και κινήσεις. Στη βάση της έχει την Αρχή να μπορεί να διακινηθεί όσο γίνεται περισσότερο χρήμα. Να ξοδευτεί, να ανακυκλωθεί, να ξαναξοδευτεί. Να λειτουργήσει ο Θετικός Πολλαπλασιαστής στον οποίο αναφέρθηκε ο Τζων Μέιναρντ Κέινς στη "Γενική Θεωρία της Απασχόλησης, του Χρήματος και του Τόκου", που τον υπολόγισε περίπου στο 6 για αυτήν την κατάσταση. Δηλαδή για κάθε ευρώ που διασώζεται και διοχετέυεται προς κατανάλωση, έξι ευρώ διακινούνται τελικά. Όταν ένας, κάποιος, παίρνει πολλά, αυτός τα περισσότερα τα διοχετεύει προς "αποταμίευση στο εξωτερικό"! Το είδαμε και το βλέπουμε. Ότι πιο αντιαναπτυξιακό.
Πρώτο βήμα για την ανάπτυξη επομένως, είναι όντως ο Εξορθολογισμός των μεγεθών των κεφαλαίων που διοχετεύονται στην κατανάλωση και όχι η αποταμίευση ή ο θησαυρισμός!
Η Ανάπτυξη δεν θα έρθει όσο κάποιοι προστατεύουν τα συντεχνιακά ρουσφετολογικά δικαιώματα των "ημετέρων", όσο κάποιοι κρατούν πεισματικά κλειστά τα επαγγέλματα, όσο κάποιοι εξακολουθούν να βολεύουν τα δικά τους παιδιά. Κοιτάξετε γύρω σας. Ανοίξτε επιτέλους τα μάτια σας. Σκεφτείτε λογικά!
Ανάπτυξη δεν θα έρθει όσο κάποιοι χρησιμοποιούν το κράτος, τις δομές και τις εξουσίες, ως λάφυρο, ως φέουδο, για την εκπλήρωση προσωπικών, φιλικών ή μικροκομματικών σκοπιμοτήτων.
Για να κατανοήσουμε και να μπορέσουμε να δομήσουμε την έννοια και τον τρόπο της ανάπτυξης, είναι αναγκαίο να αποδομήσουμε την έννοια της ύφεσης. Να δούμε τι έναι και πως προκαλείται. Πως φθάσαμε εδώ που φθάσαμε.
Για να το θέσω απλά, πρώτος και καθοριστικός παράγοντας της ύφεσης είναι ο Αρνητικός Πολλαπλασιαστής ( και πάλι όρος του Τζων Μέιναρντ Κέινς από τη "Γενική Θεωρία"). Για κάθε ευρώ που σταματά να ξοδεύεται, περίπου 6 ευρώ "αποσύρονται" από την "κυκλοφορία" και απομειώνετσι αντίστοιχα η οικονομία, άρα προκαλείται "ύφεση 6 ευρώ" για το ένα αυτό ευρώ που κόβεται για παράδειγμα από κάποιο μισθό ή κάποια σύνταξη!
Οι υπόλοιποι (δευτετογενείς) αλλά ουσιαστικοί λόγοι της ύφεσης, είναι όλοι αυτοί που προκαλούν την απόσυρση αυτού του ενός ευρώ και καλούμαστε να τους εντοπίσουμε.
Ένα δεύτερο θέμα που πρέπει να λάβουμε υπόψη μας στην έρευνα του μοντέλου μας, είναι η αρχή ότι η οικονομία κακώς μετριέται με απόλυτα μεγέθη. Εντός του κλειστού συστήματος, όπως είναι αυτό μιας χώρας, πχ η Ελλάδα, η οικονομία που ενδιαφέρει τη βιώσιμη ανάπτυξή της, ως αποτέλεσμα, είναι ο λόγος- το κλάσμα- της αγοραστικής δύναμης, δηλαδή των διαθεσίμων προς κατανάλωση κεφαλαίων προς το κόστος της κατανάλωσης. Αυτό που είπαν κάποιοι, βλέπε ΥΠΟΙΚ Γερμανίας, σαν εξυπναδούλα (γιατί δεν μπορώ να διανοηθώ ότι δεν το ξέρουν) ότι "γιατί στην Ελλάδα να υπάρχουν μισθοί και συντάξεις μεγαλύτερες από άλλες χώρες της ευρωζώνης " είναι κουτό ή καλύτερα κουτοπόνηρο. Διότι στην Ελλάδα είναι και το κόστος διαβίωσης αντίστοιχα ή και περισσότερο μεγαλύτερο από ότι στις χώρες αυτές. Ο λόγος μετράει και όχι μόνο ο αριθμητής ή ο παρονομαστής. Λόγους, δηλαδή κλάσματα, πρέπει να συγκρίνουμε. Όσο πειράζεται ο ένας από τους χώρους του κλάσματος, τόσο δημιουργείται ροπή προς ύφεση ή προς ανάπτυξη ως επακόλουθο της ικανότητας προς κατανάλωση. Αυτό μας ενδιαφέρει: το ποσοστό της δυνατότητας προς κατανάλωση. Θέλετε να μειώσετε το ύψος των προς κατανάλωση κεφαλαίων (για σωστούς πιθανόν λόγους που δεν θα κατονομάσω τώρα); Έπρεπε να εξασφαλίσετε αντίστοιχη ή ίσως και μεγαλύτερη μείωση των δεικτών κόστους διαβίωσης, όχι να ακριβύνετε το ρεύμα ή να αυξήσετε τους φόρους κλπ. Τότε ναι, θα μπορούσατε να κόψετε μισθούς για χάρη της ανταγωνιστικότητας χωρίς να προκληθεί ύφεση, ενώ το κέρδος από την δυνάμωση της θέσης μας για ανταγωνισμό ία έφερνε και ανάπτυξη. Να ένας δεύτερος λόγος ανάπτυξης, αλλά έτσι και όχι όπως οι μαθητευόμενοι μάγοι πονηρά έχουν μέχρι σήμερα πράξει κάνοντας τους πλούσιους πιο πλούσιους και φτωχαίνοντας τη μεσαία τάξη, την ατμομηχανή της οικονομίας!
